Πρέπει να μάθω:

παραλύει κανείς άλλος όταν καταλαβαίνει πόσα πολλά αριστουργήματα δεν θα τα διαβάζει στην αρχική τους γλώσσα;

Απελπίζεται όπως εγώ που έχω περάσει την τελευταία μισή ώρα προσπαθώντας να ανακαλύψω κριτικές για τις αγγλικές και τις ελληνικές μεταφράσεις του Βιβλίου της Ανησυχίας του Πεσόα σε μια προσπάθεια να μάθω αν κάτι από τον αρχικό ρυθμό και το γλωσσικό ήθος επιζεί;

Δεν ξέρω πως να το πω χωρίς να φανώ γελοίος, αλλά η αγωνία πως ποτέ δεν θα καταφέρω να ακούσω τον Πεσόα (τον Μπόρχες, τον Προυστ, τον Σελάν, τον Κορταζάρ, τον Ρεμπώ, τον Χάιντεγκερ), ότι δεν θα βρω ποτέ σίγουρα τη φωνή που κρύβεται πίσω από την δυνητικά πλανεμένη λέξη που επέλεξε ο ενδιάμεσος, η αγωνία αυτή λοιπόν δεν είναι είναι τίποτε άλλο από τον πυρετό μιας χαμένης ζωής, την απελπισία ενός ευρεθέντος θανάτου.

(Τρία λεπτά αφού πάτησα το κουμπί για τη δημοσίευση των πιο πάνω μου ‘ρθε μια εικόνα από το περασμένο καλοκαίρι. Μια βδομάδα σε σπίτι φίλου καλού στη Βαρκελώνη πλημμυρισμένο από βιβλία. Παντού. Ράφια σε όλο στο σπίτι, σε δωμάτια, σε σκάλες, στην είσοδο και στο σαλόνι, πάνω στο πιάνο και στην κουζίνα. Σχεδόν όλα στα ισπανικά και στα καταλανικά, δηλαδή σε άγνωστες για μένα γλώσσες. Παρά τα υπαρξιακά για τα οποία έγραψα, η εμπειρία αυτή ήταν χάδι. Ξυπνούσα συνήθως πρώτος και περιμένοντας τον φίλο μου να ξυπνήσει κοίταζα τος τίτλους όλων των βιβλίων. Πρσπαθούσα να μεταφέρω λέξεις που μου φαινόντουσαν κάπως γνωστές σε ανάλογες αγγλικές η ελληνικές. Tranquile και ούτω καθεξής. Τα κύρια ονόματα ήταν σωτήριες σημαδούρες. Διάβαζα μια αράδα ολόκληρη και εκεί που πήγαινα να το καταχωρήσω στα παντελώς ανερμήνευτα, να σου στο τέλος ένα Marx. Κατεύθυνση σχεδόν σίγουρη. Το τραβάς απ’ τη βιβλιοθήκη, βλέπεις εξώφυλλο βαρύ κι επιβλητικό, μονόχρωμο με κόκκινα γράμματα, εντάξει προσανατολίστηκες. Σίγουρα κονωνιολογία και όχι ανάλυση κωμωδίας. Και Kazantzakis που ενώ ποτέ μου δεν μου άρεσε, σχεδόν συγκινήθηκα που τον βρήκα εκεί, ξεχασμένο από τη δεκαετία του 70 μέσα στα βιβλία του πατέρα του φίλου μου, πρώην ιησουίτη ιερέα και καθηγητή κοινωνιολογίας. Ναι που λέτε. Σαν χάδι η ανάμνηση αυτή, όπως είπα και πιο πάνω.)

Αφιλόξενο ζώο

Στις πέντε η ώρα το πρωί όταν ξάπλωσα, είχα μια εξαιρετική ιδέα για ένα σύντομο θεατρικό. Πολύ σύντομο, τρία τέσσερα λεπτά, ένας μόνο ηθοποιός, σκεφτόμουν μάλιστα ότι κάλλιστα θα μπορούσα να παίξω εγώ το ρόλο.

Ήθελα να σηκωθώ να το γράψω αλλά ήταν τόσο πολλή η νύστα που είπα να το αφήσω, τι στο διάολο άλλωστε, τόσο καλή ιδέα δεν ξεχνιέται.

Κι έφτασα τώρα, στις έξι το απόγευμα να προσπαθώ να θυμηθώ τι στο καλό σκεφτόμουνα. Τίποτα. Απόλυτο κενό όσον αφορά το περιεχόμενο της ιδέας, παρά μόνο η ανάμνηση εμού του ιδίου να αποκοιμιέται σκεφτόμενος.

Ανοίγω τον υπολογιστή και κοιτάζω τις σελίδες που έβλεπα πριν κοιμηθώ. Ένα βίντεο για το πώς αναπτύσσεται η τριγωνική επίθεση στο μπάσκετ, μια παλιά συνέντευξη του Δημήτρη Παπαϊωάννου στην Ελευθεροτυπία, αναζήτηση των βιβλίων «Στρέττο» και «Προβλήματα της Λυρικής Ποίησης» από τις εκδόσεις Υπερίων. Στο τραπέζι ένα βιβλίο με ποιήματα του Σολωμού, διάβασα τον Πόρφυρα. Στο media player Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Αγρύπνια. Είδα και το τελευταίο επεισόδιο Mad Men.

Που είναι ο συνδυασμός μέσα σ’ αυτά που μου έδωσε την έμπνευση χθες;

(Παίρνουμε την ανωτέρω ζύμη. Πασπαλίζουμε με αρκετές δόσεις λυρισμού (όσο αντέχουμε) και απλώνουμε το φύλλο. Για να σπάσει η γλύκα του λυρισμού προσθέτουμε 2-3 κουταλιές του σούπας χιούμορ, πικρό κατά προτίμηση. Ψήνουμε για μισή ώρα σε αναστοχαστική διάθεση νοσταλγίας. Σερβίρουμε αφού πασπαλίσουμε με μπόλικο ελεγειακό τόνο για την τυχαιότητα της ζωής μας. Φαί απλό λιτό, που θυμίζει κουζίνα της μαμάς και παιδική ηλικία σε επαρχία. Επαρχία αποπνικτική, α-διάφορη, μουντή μες τον ήλιο της και απελπιστική στα χρώματά της. Η συνταγή αντέχει άπειρη σχεδόν τροποποίηση σε δόσεις και υλικά, σύμφωνα με τις ορέξεις του καθενός.)