Διάβασα σήμερα

την Εθνική Φασουλάδα του Ηλία Πετρόπουλου. Ενώ απαριθμεί τις συνταγές φασουλάδας που θυμάται από τον καιρό που η ελληνική μαγειρική ήταν ελληνική, δίνει αυτή την περιγραφή:

το πιάζι της φυλακής
Στην φυλακή κάνουν συχνά φασουλάδα και γιαυτό οι κατάδικοι καμιά φορά τη βαριούνται. Τότε, παίρνουν την μερίδα της φασουλάδας, πηγαίνουν στην βρύση και ξεπλένουν τα φασόλια με άφθονο νερό, τα στραγγίζουν καλά, προσθέτουν ψιλοκομένο κρεμύδι και λαδόξιδο, και, συνεπώς, φτιάχνουν ένα αυτοσχέδιο πιάζι. Οι κατάδικοι αγαπούν τα κρεμύδια, γιατί φέρνουν ύπνο.

Τον νιώσατε κι εσείς είμαι σίγουρος. Τον διανοητικό αφοπλισμό που προκαλεί η ποίηση της τελευταίας πρότασης.

Ίσως χρειάζεται ένα τους ανάμεσα στο γιατί και στο φέρνουν, για να στρογγυλέψει η φράση, να κυλάει ιεροφαντικά στο στόμα και παρηγορητικά στο νου, αλλά ακόμη κι έτσι είναι ονειρεμένα συμπαγής και στέρεη. Γροθιά κλειστή σαν πούπουλο και απαλή σαν χάδι.

Η θέση της βρίσκεται αναμβίβολα στο oeuvre ενός ελάσσονος -ή αυτοπαρωδούμενου- Μπόρχες. Φυσικά η ιστορία θα μιλούσε επίσης για θολά τζάμια, για μεγάλες αγριόγατες και για κουτάλια – κι όχι για καθρέφτες, τίγρεις και μαχαίρια· είπαμε ελάσσων και αυτοπαρωδούμενος.

Βιβλία δεν θα υπήρχαν στην ιστορία μας (του).

Δεν είναι απ’ αυτές, είναι απ’ τις άλλες.