Another one bites the dust

Σήκωσε το βλέμμα του, όσο του επέτρεπε το σκυμμένο κεφάλι, και κοιτάζοντας κλεφτά την κοπέλα απέναντί του δεν μπόρεσε να σκεφτεί τίποτε άλλο παρά ότι στην περίπτωση που τα σγουρά μαλλιά της δεν είχα λυθεί στους ώμους της, που το καφέ-πορτοκαλί φόρεμα της δεν είχε μαζευτεί στη μέση της, που το άσπρο -φαινόταν- εσώρουχό της δεν είχε μείνει να κρέμεται από τον αστράγαλο της, που ο ιδρώτας δεν είχε κυλήσει στη γραμμή της πλάτης της κάνοντας το σκούρο της δέρμα να γυαλίζει ένα αθηναϊκό βράδυ σε ένα ζεστό, καλοκαιρινό πάρκο ενώ οι γεμάτοι γλουτοί της ημέρευαν με ρυθμικές, κυκλικές κινήσεις ένα νεανικό σώμα, αν δεν είχαν λοιπόν συμβεί όλα αυτά -σκέφτηκε, ενώ κρύος ιδρώτας άρχισε να λούζει το μέτωπό του- τότε θα είχαμε μια ασυγχώρητη σπατάλη…

Τίνος πράματος; Τι θα χανόταν ανεπιστρεπτί αν η εν λόγω κοπέλα, 20 χρονών μόλις δεν είχε κάνει έρωτα έτσι; Ο ιδρώτας συνέχισε να κυλάει, η προοπτική της μη ικανοποιητικής συμπλήρωσης της φράσης και της σκέψης τον άφηνε έρμαιο στην αγωνία μιας ανερμήνευτης ζωής που στην προκειμένη περίπτωση τον έκανε ανίκανο να προσδιορίσει τι σήμαινε γι’ αυτόν το μαυρισμένο, μικρό στήθος της που ταλαντευόταν καθώς αυτή γελούσε δυνατά και κυριαρχούσε, αυτή και τα μέρη, στον αποψινό του χρόνο.

Δροσιάς, του ‘ρθε η λέξη ξαφνικά. Δροσιά είναι αυτό που θα έχει χαθεί. Δεν χαμογέλασε αλλά η αγωνία άρχισε να περνάει. Συμπλήρωσε την πρότασή του. Όρισε -έστω για ένα βράδυ- την ουσία της. Αν δεν είχαν λοιπόν συμβεί όλα αυτά -σκέφτηκε, ενώ σκουπίζοντας με άσπρο μαντήλι τον κρύο ιδρώτα που έλουσε το μέτωπό του- τότε θα είχαμε μια ασυγχώρητη σπατάλη δροσιάς.

Μερικώς ικανοποιημένος, έγειρε πίσω στην καρέκλα του και με όσο λιγότερο θόρυβο μπορούσε, ρούφηξε με το καλαμάκι τις τελευταίες σταγόνες αναψυκτικού που είχαν μείνει στο ποτήρι του.